Happy Hogmanay!

Gisteravond begon Hogmanay, een typisch schotse traditie: een vier daags festival om het nieuwe jaar in te luiden.
De komende dagen is de binnenstad van Edinburgh een gekkenhuis. Princesstreet en een deel van de oudestad zijn efgesloten voor verkeer en overal worden bars, podia's en video schermen opgezet. De kerstmarkt is afgebroken en heeft plaats moeten maken voor een uitbreiding van de kermis. De komende dagen is het feest!!! Veel mensen, muziek, drank, vuurwerk en natuurlijk..... regen :(
Volgens de weersvoorspellingen gaat het de komende dagen flink regenen, ach ja.. das ook typisch schots zeg maar.
Gisteravond werd Hogmanay gestart met een fakkeltocht; een optocht met fakkels die voor de "citty chambers" begon, op Highstreet, en via Princesstreet naar Calton Hill gaat.

Nadat wij de kerst gezellig in bed hadden doorgebracht... (Griep) vonden wij het wel weer eens tijd om naar buiten te gaan, en dit leek ons een mooi moment daarvoor.
Voor een paar pond kochten wij een paar fakkels (met gratis hogmanay muts) bij de organisatie en sloten wij ons aan bij de menigte op Highstreet. Om 18:00 uur werden, na een toespraak van de burgemeester en de organisatie, de fakkels aangestoken. Dit gebeurde vooraan in de straat, de fakkels van de mensen vooraan werden aangestoken, en deze mensen staken weer de fakkels van de mensen achter hun aan, dit had als gevolg dat er een soort wave van flammetjes over de menigte heen ging. Heel gaaf. Nadat alle fakkels branden (een paar duizend) werd de tocht ingezet en liepen wij over highstreet, via princessstreet naar Calton Hill. Toen wij net uit Highstreet kwamen, zagen wij een grote vurzee voor ons die al bijna Calton Hill had bereikt. En wij zaten nog maar halverwege! Het was een onwijs gaaf gezicht, zo'n brandende sliert door Edinburgh.

Boven op Calton Hill was het nog mooier. Duizende mensen hadden zich daar verzameld en stonden om een paar gigantische vreugde vuren heen. Onder de pilaren op de heuvel stond een doedelzak band en om 20:00 uur begon het mooiste vuurwerk dat ik ooit heb gezien. Het werd vlak voor ons afgestoken, en ging ook vlak boven ons hoofd af. Wauw, ik kan niet wachten tot het echt oud en nieuw is... nog maar 2 nachtjes feesten te gaan...

Merry Christmas!!!

City of the Dead

Afgelopen maandag zijn we dan eindelijk meegegaan met de "City of the dead" tour.

Dit is een rondleiding over de Greyfriar Kirkyard in Edinburgh waar al jaren mysterieuze dingen gebeuren. Ooit zijn hier 400 opstandelingen vermoord en sindsdien gebeurenis het niet pluis op de begraafplaats. Alsof dat nog niet erg genoeg is, is er ook nog de Mackenzie Poltergeist die begraafplaats onveilig maakt.
Klinkt er geinig natuurlijk, maar Discoverychanel heeft ooit serieus onderzoek gedaan naar deze begraafplaats, en bovendien worden er al jaren nachtelijke rondleidingen gegeven, waarbij mensen flauw vallen, of het gevoel hebben dat iemand hun knijpt of slaat, sommige mensen schijnen na de rondleiding rare striemen op hun lijf te hebben. Volgens de lonely planet is het DE attractie van Edinburgh.
Jullie begrijpen het natuurlijk wel, dat moeten wij een keer gezien hebben!!! ...alleen durde er nooit iemand met ons mee. Remco en Saskia gelukkig wel.

Dus vol goede moed begonnen wij aan de tour. Die begon een beetje flauw met verhalen over heksen in Edinburgh..middeleeuwse martelpraktijken, bla bla bla. Al die verhalen kennen wij inmiddels wel. Eindelijk gingen wij dan de begraafplaats op :)
weer een algemeen verhaaltje, en dan eindelijk ging het hek open van het gedeelte van de begraafplaats waar vroeger ooit 400 opstandelingen zijn afgemaakt. Dit gedeelte van de begraafplaats is niet toegankelijk voor het gewone publiek. In dit gedeelte zijn inmiddels 180 mensen flauw gevallen en hebben nog meer mensen een geest gezien of gevoeld.
We hadden er zin! Tot slot van de tour gingen we met zijn allen een graftombe in waar de meeste waarnemingen hebben plaats gevonden. Knus hoor, met zn allen in een donkere kamer.

Pfff... viel dat even tegen. Niemand flauw gevallen, niets raars gezien of gevoeld. jammer hoor. Wel een eikel met een masker gezien die nog even de graftombe in kwam rennen om ons de stuipen op het lijf te jagen... maar verder niets!!!
Toch maar even geposeerd voor een foto met de Mackenzie poltergeist, en nog even een groepsfoto gemaakt voor zijn mausoleum.

SANTA RUN 2007

Zondag 10 december werd de "SANTA RUN" gehouden in Edinburgh.
Dit is een sponsor loop voor een goed doel, waarbij de deelnemer entree geld betaald en vervolgens 1,5 mile moet hardlopen in een kerstmanpak. (pak is inbegrepen bij entreegeld).

Remco en Saskia waren ook in Edinburgh dat weekend en stonden te trappelen om mee te doen.
De teleurstelling was ook groot toen wij ontdekten dat je behalve jezelf, ook andere sponsors moet vinden om mee te lopen. Daar kwamen we pas op het laatste moment achter, te laat om nog sponsors te regelen. Balen!

Hoewel wij niet mee konden doen, zijn we wel wezen kijken. 's Morgen ons 10 uur stonden er al honderden kerstmannen in Princess street gardens om warm te lopen. Iedereen deed mee, jong en oud. Het was harstikke gezellig, maar jammer dat wij niet mee konden doen..... of wel???

Staat iemand van de organisatie ons daar uit te lachen omdat wij als enige geen kersmanpak aan hebben...!! KOM MAAR OP MET DAT PAK!!! Uiteraard moesten wij wel entreegeld betalen, tis tenslotte voor een goed doel. Dus gauw kerstmannenpak aan en mee doen met de warming up...

De honderden kesrtmannen waren er inmiddeld een PAAR DUIZEND geworden. Na een gezamelijke warming-up werd door doedelzakspelers het startsein voor de SANTA RUN gegeven en 2200 kerstmannen (een record aantal bleek achteraf) stormden de Princess street gardens in. De 1.5 mile (2 kilometer) liepen wij rustig uit. Het was tenslote zondag, rustdag, en bovendien viel er ook niet veel te rennen, daar was het veel te druk voor. Wel een beetje jammer dat Remco en Saskia na 1 rondje (totaal 2) afhaakten. Het zal de leefdtijd wel zijn...
Na het eerste rondje kreeg iedereen een voedsel pakket voor de tweede ronde en na de tweede ronde werd iedereen onder begeleiding van doedelzakmuziek over de finish geleid. Iedere deelnemer ontving ook nog een heuze medaile!!!!

Het kerstmanpak beviel ons uitermate goed. Inmiddels is de winter ingetreden in Edinburgh en zondag kwam het amper boven het vriespunt. We besloten dan ook het pak gewoon de hele dag aan te houden; lekker warm en wel zo gezellig.

's middags zijn we (in kertmanpak) naar de top van Arthurs Seat geklommen. Gelukkig hadden wij ons pak aan, want het was bar koud boven op de top.

HaHa geweldig zo'n pak! Ik ben nog nooit zo populair geweest. Jappanners, Americanen, Duitsers, noem maar op; Iedereen wilde met ons op de foto. Auto's toeterden, kinderen zwaaiden en zelfs op Arthurs Seat wilden mensen met ons op de foto.
Toch wel vreemd, er waren 2200 mensen als kerstman verkleed 's morgens, maar 's middags waren wij nog maar de enigen.

Aan het einde van de dag zijn we nog even de kerstmarkt op geweest. Ook daar weer succes verzekerd in ons pak. Weer moesten wij regelmatig poseren voor foto's van andere toeristen, en regelmatig sprongen wij voor foto's van andere toeristen. Nog even een kopje gluhwein, een kopje koffie toe bij de starbucks en een hamburertje bij the Wetherspoons.

The End! Bekaf dropen wij af naar huis en Remco en Saskia naar hun ho(s)tel.... om 7 uur savonds. Wat kan zo'n pak vermoeiend zijn.

Onkruid

Oh denneboom, oh DENNENBOOM....!!!???

Hij staat! “Eindelijk” hebben wij ook een kerstboom.

Bij de gemiddelde Schot staat er al vanaf 1 december een kerstboom in huis. Maar bij ons Nederlanders brengt dat natuurlijk ongeluk. Een kerstboom neerzetten voor 5 december betekent dat de Sint je overslaat, en dat mocht natuurlijk niet gebeuren.

Dus op zaterdag 8 december hebben wij een echte kerstboom gehaald. Geen plastic dus.

Bij ons in de wijk, die “The Shandon” heet, werden kerstbomen verkocht. Met de Punto hebben wij een kerstboom opgepikt. Een mooie “norman”??. Die hebben lange naalden, heb ik mij laten vertellen. Maar nadat wij thuis de boom uit de plastic verpakking hebben gehaald (das makkelijk dan verliest de boom geen naalden in de auto) weet ik het zeker...

Het is een DENNENBOOM!!!* (Pinus sylvestris), inclusief DENNENAPPELS!!!. Ja hoor, die domme Hollanders hebben zich weer een brok onkruid laten aansmeren.

Ach ja, spar, norman, herman, denneboom, whatever!!...toch best gezellig zo´n CONIFEER in huis.

Laat de kerst maar komen!

* Ik ben de draad kwijt. Is het nou “denneboom” of “denneNboom”, volgens het groen/wit/gele boekje??

More visitors

Vrijdag 7 december om 19:15 uur pikte Daniella Arjan, Jochem, Paulien en Kim op Edinburgh Airport en bracht ze met de bus naar hun patserige appartement aan “Regent Terrace”.

Ze verbleven in hetzelfde pand waar Linda, Sjoerd, Marije en Ard ook verbleven, maar hun appartement was nog groter en luxer!

Ik kwam te laat uit mijn werk om ze van het vliegveld af te halen en pikte een bus later naar “Regent Terrace”; een victoriaanse wijk die op de helling van Calton Hill ligt. Een straat met grote sjieke panden uit 1800 nogwat die uitkijken op Arthur´s Seat. Hun appartement lag praktisch naast het Amerikaanse consulaat. (There goes the neighbourhood...)

Op zaterdag hebben we ze eerst mee gestuurd met de stadswandeling zodat wij een ochtendje vrij hadden :) De rest van het weekend zijn we zo veel mogelijk highlights van Edinburgh met ze afgegaan; Le monde, National museum of Scotland, Frankenstein, Chistmas market in de Princesstreetgardens, Odd Fellows en Greyfriar's Bobby´s (de pub, niet het beeld), HighStreet, Castle of Edinburgh, Calton Hill, enz.

Zondagavond hebben wij het weekend afgesloten met een oerhollands pannenkoekenfeestje in het te sjieke appartement aan Regent Terrace.

Het was een gezellig weekendje, maar natuurlijk weer veel te kort.

Sinterklaas!!!!!! ... ow ja, Jack en Tamara waren er ook ;)

In het weekend van 1 december kwamen Jack en Tamara langs bij ons in Edinburgh.
OP zaterdagmiddag kwamen ze aan op het vliegveld. We propte ze gauw in de GRANDE Punto en brachten ze naar ons huis. De rit naar huis was een flashback van het weekendje Toscane in het afgelopen voorjaar, waar wij ook met zn vieren opgepropt in een GRANDE Punto rond reden.

Nadat we bij ons thuis gezellig de locale lekkernijen hadden genuttigd (chips en bier dus) brachten we ze met de bus naar hun appartementje vlak bij Haymarket.

's Avonds hebben we een hapje gegeten in de pub en zijn we nog even de stad in geweest.
De zusjes waren helemaal in hun element, en aan het giechelen kwam geen eind.

Op zondagochtend gingen de meiden lekker koffie drinken met zn tweetjes, zodat Jack en ik te minste tijd hadden voor stoere dingen: Bergen beklimmen! Heel dapper hebben wij Arthur's Seat vanaf de noordkant, de steilste kant, bedwongen.
Nadat wij een hapje hadden gegeten in Rosestreet (de straat met de meeste kroegen) konden wij nog net mee met de laatste tour in de “Edinburgh Dungeon”. 's Avonds uiteraard nog even een hapje gegeten bij “Frankenstein”, where else.

De rest van de week ben ik ze eigenlijk een beetje uit het oog verloren (ik moest gewoon werken) maar Daniella sleurde ze door heel Edinburgh, stadsrondleidingen, winkelen, het gebruikelijke programma dus.

Op 5 december kwamen Jack en Tamara 's avonds even bij ons op de koffie om afscheid te nemen. Het was hun laatste avond in en wat denk je... ?Allemaal kadootjes!!!!
Blijkbaar heeft de Sint gehoord dat wij erg braaf zijn geweest het afgelopen jaar, want de goedheiligman heeft helemaal de moeite genomen om naar Schotland te komen. (zal wel de Schotse hulp sinterklaas zijn geweest, “Saint MacKlaas”, want ik geloof niet dat de echte Sint op 5 december tijd heeft om heeeel Nederland kadootjes te geven en dan ook nog even naar Schotland te komen)
We kregen allemaal heel veel kadootjes. Daniella en ik kregen zelfs een digitale fotolijst!!! Jack en Tamara niet, maar die zijn natuurlijk ook nooit zo braaf geweest als wij. DANK U SINTERKLAASJE!!!!!!!

Winter Wonderland

Ja hoor het is Winter!

De eerste nachtvorst hebben we alweer gehad en ik heb al weer de ramen van de Punto mogen krabben. Kleine raampjes, dus ik was zo klaar. Maar het officiele startschot voor de winter in Edinburgh is de opening van "Winter wonderland"
Dit is een winter festival dat wordt gehouden in de "Princess street gardens", compleet met reuzenrad, ijsbaan, draaimolen, en een typisch Schotse kerstmarkt: De "Frankfurther Weinachsmarkt". Beetje jammer van die duitsers, maar wel lekkere braatwursten mit sauerkraut, een aangename afwisseling na al die Haggis.

Caledonian

Genoeg gelachen, het is weer de hoogste tijd voor Schotse cultuur!!!

Vandaag neem ik jullie mee naar het culturele hoogtepunt van Edinburgh.

In een vaag ver verleden ontstond er een dorpje rond een kasteeltje op een berg aan de kust van Schotland. De inwoners van dit dorpje lieten zich door de eeuwen heen geregeld in elkaar slaan door de Engelsen. Ze waren ook een makkelijke prooi; ze hadden rood haar, praatte grappig en droegen rokken in plaats van broeken en vergaten de onderbroek uit te vinden. Wees eerlijk; wie zou ze niet pesten?

Tot overmaat van ramp probeerde ze zich tegen de Engelsen te verdedigen tegen met hun houten schildjes, kleine zwaardjes en hun fameuze “Highland charge”. De Highland-charge is een een beroemde Schotse aanval methode.

Ik zal hem even kort omschrijven; Je rent met zn allen hard van een heuvel af richting de vijand. Tijdens deze “charge” schreeuw je zo hard als je kan een stoere kreet en zwaai je met je zwaard in de ronde om de Engelsman tegenover je angst in te boezemen. Belangrijk detail: probeer je vijand zijn kop af te hakken voordat hij kan herladen. De Engelsen hadden naast hun zwaarden en schilden ook al geweren. De Highland-charge leek wel heel stoer, maar was niets anders als een duck-hunt voor de Engelsen.

Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat dit lachen, gieren brullen was voor de Engelsen. De Schotten verloren dan ook gemiddeld 9 uit de 10 veldslagen en waren eeuwen lang the “laughing stock” in het verenigd koninkrijk.

Daar kwam pas in 1869 verandering in. In dit jaar dwongen de Schotten de Engelsen eindelijk respect af met de opening van de “Caladonian* Brewery” in Edinburgh.

Een bierbrouwerij waar onder andere de biertjes; Golden Promise, Caledonian 80 en Deuchars worden gebrouwen. Prima biertjes die net even iets beter smaken als de andere lauwe koolzuurloze brouwsels van de Engelsen.

De biertjes zitten een beetje tussen een Lager en een Bitter in, waarbij Golden Promise het donkserse is, en Deuchars het lichtse. De gemiddelde Heineken-zuiper moet ik teleurstellen. Het lijkt er geeneens op. Gelukkig maar.

“Deuchars” is tevens het favoriete biertje van de, uit Edinburgh afkomstige, inspecteur Rebus uit de Rebus-boekenreeks van de Schotse schrijver Ian Ranking. Uiteraard alom bekend....

De “Caladonian Brewery” is praktisch onze buurman, en staat c.a. 500 meter naast ons huis. Geweldig om in zo'n culturele wijk te wonen. Ik zeg altijd maar zo; Beter een goede buur als een verre vriend.

En nu maar wachten op de tegenzet van de Engelsen.

*: (“Caladonians” is de latijnse verzamelnaam voor de inheemse Schotse stammen die de Romeinen het leven zuur maakte in Noord Engeland. Door het gebrek aan geweren werkte de Highland-charge wel in die periode en de Schotten hakte toen regelmatig Romeinen in de pan).

Hieperdepiep!!!

Op maandag 19 november is Daniella 24 jaar geworden! en dat moest natuurlijk gevierd worden.
Speciaal voor deze gelegenheid waren Linda, Marije, Sjoerd en Art helemaal dit weekend naar Edinburgh gekomen. Zij verbleven in hetzelfde appartement aan Regent Terace dat Arjan, Plien, Jochem en Kim ook hebben gereserveerd. Wauw! wat een gaaf appartement en op een steenworp afstand van Princessstreet.
Op zaterdag probeerde wij met zn allen voetbal te kijken in de kroeg. Schotland vs. Italie. Helaas. Een uur voor de wedstrijd waren alle pubs al bomvol en stonden er grote rijen voor de pubs om binnen te komen. Achteraf geeneens zo heel erg jammer; Scholand verloor uiteraard van Italie en de politie moest dan ook regelmatig optreden in Edinburgh om dronken rellende schotten in toon te houden. Gelukkig zaten wij gewoon lekker aan de macaroni in het apartement op "Regent Terrace".

Op zondag zijn wij naar "The real mary King's close" geweest. Een rondleiding door de gewelven van gebouwen van honderden jaren oud, die nu worden gebruikt als de fundatie voor de nieuwere gebouwen aan "Highstreet" in Edinburgh. Erg leuk om te zien.
Daarna zijn we met zn allen uit eten geweest bij Frankenstein. Aanrader: The Monster Burger.
De Burger King is voor meisjes. Dit is pas een Burger. Jammie!

Op maandagavond vierden we bij ons thuis officieel Daniella's verjaardag. En hoe kan je de hereniging van de drie princesjes beter vieren, als met een knal roze princessentaart.

Surprise!!!

Van je vrienden moet je het hebben hoor.
Juist als je in Schotland zit geven ze opeens en feestje op 24 november. Waarschijnlijk om te bezuiningen op de bitterballen. Maar zo makkelijk komen ze er niet vanaf!!!
Om half 10 stond ik bij de flat. Nadat ik met mijn hand de camara had afgedekt en iets onverstaanbaars in de intercom brabbelde ging de deur van het appartementen complex open. Snel ging ik met de lift naar boven voordat iemand mij zag. De voordeur stond op een kier, dus ik kon zo doorlopen.
"SURPRISE!!!", daar stond ik opeens midden in de kamer.
HAHA, ik wist het natuurlijk al, maar wat kunnen jullie dom kijken! :)
Het was weer ouderwets gezellig, ondanks dat ik geen bitterbal heb gezien.

Vrijdag 23 november vertrok ik om 17:30 uur vanuit Newcastle met de boot naar IJmuiden. Op de boot ben ik meteen naar de receptie gelopen om "antizeeziek pillen" in te slaan. Deze hielpen erg goed op de heenweg en ik had er nu ook weer het volste vertrouwen in. Gauw een pilletje ingenomen en vervolgens een happje gegeten in het restaurant op de boot. Toen ik aan de koffie zat vaarden wij de haven uit. Net voorbij de pier begon het al. De wind was inmiddels al lekker aangewakkerd en begon te lijken op de storm die ze hadden voorspeld. Voorbij de pieren gekomen sloegen de golfen haaks op de vaarrichting tegen de boot.
Nog net op tijd kon ik mijn "cabin" bereiken om mijn hamburger er weer uit te gooien. Achteraf een slechte investering die hamburger. Hij koste 12 euro!! en ik heb hem geeneens een half uur binnen kunnen houden. (wel twee keer kunnen proeven).
De rest van de nacht ging het niet veel beter. Ik heb de hele nacht plat op bed gelegen of ik was in een innige omhelsing met het toilet.
Om 11 uur kwam ik aan in IJmuiden en had ik eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten!
Vol gas over de A9 naar huis gescheurd met de muziek keihard aan (Opgezwolle; Voer voor je hoedenplank), nu kon het tenslotte nog. Over twee dagen zou ik mijn skoda inleveren bij de Ballast.

Nadat ik bij Gonnie en Kees had ontbeten (geroosterde broodjes; de gebakken eieren sloeg ik nog maar even over) kon ik thuis nog mooi even een paar uurtjes slapen.
Ik had tenslotte 's nacht bijna niet geslapen. Ik had het toen even te druk met mijn evenwichtsoorgaan.
Toch wel weer leuk om even thuis te zijn. Ik vraag mij alleen nog steeds af of iemand ons konijn (Dirk) Pokon geeft, of dat hij stiekum is verwisseld met een vlaamse reus. Dat kleine poezellige konijntje lijkt alweer groter geworden. straks moeten we een nog groter hok kopen! :( of een groter kerst diner geven :)
's Avonds gezellig met alle heuveltjes gegeten bij Gonnie en Kees en vervolgens door naar de verjaardag van Arjan.

Op zondag heb ik met veel liefde mijn geliefde skoda voor het laatst gewassen en schoon gemaakt, alvorens ik dit magnifieke voertuig weer zou inleveren bij de Ballast.
(ik heb um dus effe door een wasstraat getrapt). 's middags en 's avonds ben ik bij de scheepies op de koffie geweest, om even bij te kletsen en mijn autoradio uit de skoda te trekken. Die heb ik er op eigen kosten erin laten zetten, en wil ik dus weer terug. Ook nog even bij Olga, Glen en Loes wezen kaasfonduen (?), altijd goed! Alleen een beetje jammer dat Loes ALWEER verzuimde de afwas te doen. Ach ja... niets nieuws dus.

Op maandag heb ik mijn Skoda (en telefoon) ingeleverd bij de Ballast. Op kantoor heb ik nog uitgebreid koffie gedronken met mijn collega's. Ik had ten slotte toch niets beters te doen. Zij wel, maar dat doen ze maar een ander keer. Om 16:00 uur zette Remco mij af op Schiphol en om 19:00 uur lande ik op Edinburgh Airport. The Eagle has landend! (met volle maag deze keer, tadaa!!)

Oh ja, even een huishoudelijke mededeling;
Ik ben dus niet meer bereikbaar op mijn Nederlandse mobiele nummer. Ik heb mijn telefoon ingeleverd bij de Ballast.
k ben wel bereikbaar op mijn schotse mobiele nummer. deze zal ik binnenkort even rondmailen.

Heuveltjes in Edinburgh

JAAA!!! Daar waren ze dan hoor. Om 17:05, een uurtje later dan gepland, lande de eerste Heuveltjes in Edinburgh.
Gonnie en Kees zaten in een hotelltjes in de "Coates Gardens" Een straat vol met Bed&Breakfast's en hotelletjes. Lisa sliep gewoon gezellig bij ons in onze inloopkast.

Op zaterdag zijn we met zijn allen naar St Andrews gegaan. Inmiddels is het alweer drie jaar geleden dat lisa daar stage liep bij "Fairmont", een luxe hotel in ST. Andrews.

We hadden prachtig weer en zijn onderweg dan ook regelmatig gestopt om even een frisse neus te halen, en Daniella weer een beetje bij te laten komen. Die liep af en toe een beetje groen aan. "Bad passenger" heet dat hier. Wat rijdt ie lekker sportief he!, die Skoda.

In St. Andrews zijn wij wezen kijken in het centrum, bij de St Andrews Cathedral, de pier bij de zee, en natuurlijk de "Old Course". De aller eerste golfbaan ter wereld.

Ondanks het mooie weer was de zee erg ruw. Lisa wilde nog op de pier nog op de foto met een mooie opspattende golf... Dat is gelukt... Gelukkig waaide het ook lekker, zodat ze binnen een uurtje weer droog was gewaaid.

Uiteraard ook nog een rondje gerend over de Old Course, Vlag gejat (foto volgt) en ballen uit de meest beroemde greppel ter wereld gevist.

's Avonds een happie gegeten in "Le Monde", en de dag zat er weer op.

Maandag moest ik gewoon werken :( en Daniella weer naar school.

's Avonds hebben wij met zn allen een happie gegeten bij Wetherspoons en het zat er alweer op :(

Doeg! Gonnie, Kees en Lisa.... tot de volgende keer.

Ceilidh

Afgelopen vrijdag zijn wij naar een Ceilidh geweest.
Even voor de minder geletterden onder ons: een Ceilidh is een Schotse dans avond, waarbij traditionele schotse dansen worden gedaan op de muziek van een traditioneel schots bandje. (Banjo, viool, fluit en trommeltje).
Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in, maar Daniella stond te popelen om te gaan en wist mij uiteindelijk over te halen.

Eerlijk is eerlijk: Het is echt lachen!!!!!
Met ruim honderd man, waarvan het merendeel buitenlandse studenten, stonden wij op een dansvloer in een prachtig theater gebouw. De Schotse ceremoniemeester, tevens de trommelaar van de band, legt de dansen stap voor stap uit en de dans werd eerst voorgedaan door een paar echte schotten. (in kilt uiteraard).

Vervolgens met 100 man de dansvloer op en zwieren en zwaaien maar. Natuurlijk doet iedereen het in het begin fout, maar dat maar het alleen maar leuker. Ik moet zeggen dat het nuttige van enige consumpties helpt met het in de stemming komen.

Geen stijve danspasjes, maar met zijn allen armen inhaken, rondjes draaien, rennen, zwieren en zwaaien. Het is moeilijk om uit te leggen hoe zulke dansen in zijn werk gaan. Tijdens zo’n dans heeft niemand een vaste partner. Iedereen doet een paar pasjes, haakt in bij een ander, huppelt een beetje, maak een rondje, en haak weer in bij een ander. En vervolgens steeds sneller.
Op een gegeven moment moesten wij, per drie man, de handen vasthouden, en vervolgens zo snel als je kan als een paard door de zaal rennen achter het volgende stel van 3 man aan. Twee rondjes draaien, de middelste persoon van de drie voor je wegduwen, en zijn of haar plaats innemen en weer zo hard rennen als je kan. De zaal zat stampvol, iedereen rende en draaide achter elkaar aan...Hahahahhahaha wat een bende, volgens mij werden wij vreselijk in de zeik genomen door de ceremoniemeester, maar ik heb mij prima vermaakt.

Na ruim een uur zwieren en zwaaien zijn wij afgehaakt en zijn we een biertje wezen drinken in de Wetherspoon, waar nu tot 18 november het “Real Ale Festival” wordt gehouden. Ruim 50 speciale biertjes op de tap... mjammie... ik heb er nog een paar te gaan.

Bonfire

5 November was het “Bonfire”!

Bonfire, ook wel "Guy Fawkes Night" genoemd, is een nationale feestdag in Groot Brittanie waarop wordt herdacht dat werd voorkomen dat Guy Fawkes, gesteund door de katholieken, op 5 november 1605 het protestantse engelse parlement opbliest met een grote lading buskruit.

Al weken lang lag er vuurwek in de winkels en op de avond zelf zou er om 8 uur ’s avonds een grote vuurwerk show wezen in Edinburgh.
Dat wilde wij niet missen natuurlijk. Vlak bij ons huis is er een aquaduct van het Union Canal. Vanaf het aquaduct heb je een goed uitzicht over het oostelijke gedeelte van Edinburgh, waar wij wonen. Ideale plek dus om vuurwerk te kijken.
Dachten wij.... Na een anderhalf uur wachten in de kou hebben wij maar een handje vol vuurpijlen de lucht in zien gaan. En konden wij maar een paar koters kunnen betrappen op het afsteken van rotjes en kleine vuurpijltjes. (Mooi was die tijd...). Ook op de terugweg naar huis hebben wij amper vuurwerk gezien. Jammer.
De volgende dag hoorde ik op de radio dat de brandweer het hartstikke druk had gehad met het blussen van vreugdevuren. Ik heb geen fikkie gezien! Balen, alles gemist waarschijnlijk.

Rosslyn

Vorige week zondag zijn wij naar Rosslyn geweest.
Een klein dorpje net buiten Edinburgh waar niemand wat om gaf totdat de film “The Davinci code” uit kwam.
In Rosslyn staat namelijk “Rosslyn Chapel”. Voor de mensen die de film niet hebben gezien zal ik niet verklappen wat er zo belangrijk is aan “Rosslyn Chappel” maar volgens de film wordt daar het geheim bewaard van wie na nabestaanden van Jezus zijn. Oeps... toch wel verklapt.

Helaas heeft Hollywood ons ook hier weer voorgelogen. De symbolen die in de film worden ontdekt zijn niet in deze kerk terug te vinden, maar waren door de filmmaatschappij op de muur geplakt. De lijmresten daarvan zijn nog zichtbaar. Het verhaal klopt wederom niet. En het kerkje ziet er niet helemaal hetzelfde uit als in de film.

Het kerkje stond namelijk op het punt van instorten doordat het gebouwd zwaar was aangetast door vocht, wat het steen zacht maakt. Om dit te voorkomen, heeft men een nieuw dak boven het kerkje gemaakt. Er is een grote stalen constructie om de kerk heen gebouwd om het tegen weer en wind te beschermen. Het ziet er niet uit, maar schijnt erg effectief te zijn. Deze constructie staat er al ruim vijf jaar. Dus ook toen de film werd gemaakt. Wat je ziet in de film is niet het echte kerkje, maar zijn geschilderde decors. Plop!.. weer een illusie die als een zeepbel uit elkaar spat.

De geschiedenis van het kerkje daarom niet minder interessant.
“Rosslyn chapel” is in 1446 opgericht door Sir William St. Clair als “The Collegiate Chapel of St Mathew”. In het kerkje worden naast de gebruikelijke christelijke symbolieken ook gebruik gemaakt van Keltische symbolieken; allemaal beelden van grappige groene mannetjes en andere rare figuren.
De oprichter had inderdaad nauwe banden met de kruisridders. Het kerkje is een bedevaarts oord geweest van kruisridders. Vanuit deze kerk is het hart van “Robbert de Bruce” door kruisridders naar Jeruzalem vervoerd, om daar te begraven. En enkele kruisridders zijn ook begraven in de chapel. Er zijn nog veel meer spannende mythen over het kerkje, maar die zal ik echt niet verklappen.

Nadat de film is uitgebracht is het bezoekers aantal schrikbarend toegenomen. Voor de film kwam er jaarlijks 25.000 bezoekers. Dit is na de film 200.000 geworden, en neemt nog niet af. Dit grote aantal bezoekers is weer schadelijk gebleken voor het fragiele kerkje en waarschijnlijk zal Rosslyn Chapel vanaf volgend jaar maximaal 25.00 bezoekers toelaten.

Vanaf “Rosslyn Chapel” gaat er een wandelpad naar Rosslyn Castle. Uiteraard zijn wij ook daar even wezen kijken. Tja.. weer een kasteel.

We gaan nog niet naar huis…. (nog lange niet)

Inderdaad! De meesten van jullie weten het inmiddels al, maar het is nu officieel: We blijven nog eventjes langer als gepland!

We zijn nu zo´n twee maanden in Edinburgh en hebben het erg naar ons zin. Inmiddels zijn we helemaal gesetteld. Daniella heeft het erg naar haar zin op de universiteit en ik heb een leuke baan gevonden.

Voor ons gevoel zijn we nog maar net in Edinburgh en de tijd gaat erg snel, te snel.

Er zijn nog heel veel dingen hier in schotland die wij nog graag willen zien en doen en we willen graag het land beter leren kennen.

Hoewel wij jullie uiteraard heeeeeel erg missen (snik, snik), hebben wij eigenlijk nog geen zin om over twee maanden alweer terug naar Nederland te gaan. Dus doen we dat niet. :)

Daniella heeft langer verlof op haar werk kunnen krijgen en ik heb van de week de Ballast vertelt dat ik nog langer blijf. Ik zal wel snel een boot moeten boeken om de Skoda in te leveren.

We blijven in Edinburgh tot het einde van het schooljaar van Daniella. Dat is mei/juni 2008.

Trick or Treat!

Afgelopen woensdag (31 oktober) was het Halloween.

´s Avonds zijn wij wezen kijken bij de “Halloween Parade” die bij het kasteel begon en daarvandaan ergens in de Royal Mile verdween. Geen idee waarheen.

Leuke kostuums, fakkels en muziek. Tja, eigenlijk kan Halloween niet mislukken in het middeleuwse Edinburgh.

Daarna zijn wij de pub in gegaan. Natuurlijk is er maar 1 pub waar je Halloween kan vieren en dat is Frankenstein. Daniella had maskers gekocht zodat we geheel in stijl de kroeg in konden. Ik als Skelletor en Daniella als Frankenstein.

Helaas, we waren totaal underdressed met onze supermarkt maskertjes.

We hadden het kunnen weten, de schotten gaan al zonder reden helemaal los in de pub (overige britten ook trouwens), maar geloof me, met Halloween gaan ze dan ook echt uit hun dak. Iedereen was helemaal uitgedost en verkleed: Frankenstein, Quasimodo, zorro, scooby-doo, bob de bouwer, dracula, weerwolven, bugs bunny, lurch, bruid zonder hoofd, andere bloederige karakters, chewebacca, Jack Sparrow, ze waren allemaal aanwezig op de dansvloer.

De lokale travestieten waren uiteraard ook van de partij. Op een of andere wijze staan er altijd wel als vrouw verklede mannen in de pub. (misschien kom ik in de verkeerde pubs?’)

Nieuwe baan, op naar de top!

Poei Poei, mijn tweede werkweek bij mijn nieuwe baan zit er weer op.

Jaja ik heb een nieuwe baan gevonden.

Ik ben tegenwoordig werkvoorbereider bij “RJ McLEOD”. Een Schotse aannemer in de infrastructuur. Het is een leuk bedrijf met hele aardige collega´s en ik heb het erg naar mijn zin.

Uiteraard een mobiele telefoon, klaptop en auto van de zaak!!! Jaja een heuze Fiat Punto! Uiteraard in stoer donkerblauw, met een iets minder stoer motortje. Ik durf nog niet onder de motorkap te kijken, maar veel kan er niet onder zitten. Evengoed een grappig karretje, dat makkelijker inparkeert in Edinburgh waar een chronisch parkeerplaatsen-tekort heerst.

“...cruisin´ in his Punto, he sees homeys as he pass, but if he looks twice, they´re gonna kick his little ass…” om maar even een quote aan te halen. (rara van wie?)

Dus even optellen. Ik heb nu: een appartement op DE toplocatie in de UK, 1,2,3 mobiele telefoons, 1,2 klaptops en 1,2 Auto´s… WHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHA “Lifestyle of the rich and famous!!!!”

Jaja ik weet het, “Allemaal compensatie gedrag”. Laat mij nog maar lekker compenseren nu het nog kan, de helft moet ik toch weer snel inleveren bij de Ballast.

Flandria verkoper

IK stond raar te kijken toen mij gevraagd werd of ik mij netter wil kleden op mijn werk. Speciaal voor mijn eerste werkdag had ik al een nieuw overhemd aangeschaft, volledig dichtgeknoopt, in mijn broek gepropt, mouwen niet opgestroopt zoals ik altijd doe. Daaronder mijn knapste spijkerbroek. Het ensemble werd afgemaakt door mijn nieuwe zwarte leren gympjes die een mooie balans vormen tussen net en sportief. Al met al een outfit van een jong en dynamisch persoon die zich niet in een keurslijf laat vangen. Ja toch? Ik voelde mij dan ook helemaal het heertje.

Helaas. Tijdens het werk is een stropdas verplicht en een spijkerbroek mag niet. Ik moet er namelijk representatief uit zien. Dussss….

Het is geen geheim dat ik niet zo van nette kleding houd. Ik voel mij er niet zo gemakkelijk in, en ik vind het maar uiterlijke schijn. Alsof ik opeens slimmer ben en beter zaken kan doen als ik een pak draag. Bovendien lijken alle pakken op elkaar en lijkt iedereen met een pak op elkaar. Pinguïns lijken ook allemaal op elkaar. Het pak is voor mij dan ook het symbool voor de eenheidsworst.

Bovendien ben ik van mening dat de zogenoemde “nette kleding” vaak helemaal niet “net” is. Er lopen genoeg mensen rond in goedkope pakken die er ook goedkoop uit zien en iedereen weet dat. Mijn vader noemt dat altijd “Flandria verkopers”. Genoemd naar een vroegere goedkope audio/videozaak in Alkmaar met verkopers in allemaal dezelfde goedkope pakken. Wat is daar dan net aan? Ik trek dan liever een overhemd met een spijkerbroek en gympies aan.

Hoe dan ook moest ik toch aan geloven. Dus waar ga je heen als je iets moet kopen waar je eigenlijk geen geld aan uit wilt geven… Inderdaad! De ASDA!

Na een etentje met Lex en Marion het centrum van Edinburgh, stond ik om kwart over tien ´s avonds in de beste supermarkt ter wereld. De pashokjes waren al gesloten, maar na een zielig verhaal tegen een verkoopster dat ik zou worden ontslagen als ik de volgende dag geen nette kleding zou dragen, mocht ik er toch nog even in. Ze heeft mij ook nog geholpen met het uitzoeken van de juiste maten voor mijn overhemden, de lieverd. Een pantalon kost bij de ASDA 6 pond. Een overhemd met bijbehorende strop das kost ook nog eens 6 pond. En allemaal nog van goede kwaliteit ook! Allemaal vervaardigt van 100% hoogwaardig polyester. Droogt snel, kreukt bijna niet en is lekker warm in de winter.

De volgende dag stond ik ook trots op mijn werk in mijn nieuwe outfit. Nadat mijn projectleider mijn stropdas had omgedaan (kon ik niet, nu wel) zag ik er dan ook helemaal “net” uit. Hij gaf mij een compliment voor mijn nieuwe outfit. Voor 12 pond draag ik een pantalon, stropdas en overhemd (waarvan ik de mouwen toch opstroop omdat deze te kort zijn) en zie ik er voor het bedrijf weer helemaal representatief uit.

Nette schoenen zijn bijna geregeld. Nog even de nopjes onder mijn golfschoenen vandaan halen en ik heb mooie nete zwarte schoenen, waterdicht met voering.

Het leuke hieraan is dat ik en mijn collega´s in een keet op een bouwterrein zitten. Na een wandeling over het werk heeft iedereen spetter prut op zijn representatieve pantalon zitten. En af en toe hangt mijn stropdas per ongeluk in de koffie. Goed bezig dus!

Sorry Pap, ik ben nu een van hen geworden. :( Mam, je kan trots om mij zijn, ik strijk tegenwoordig mijn eigen broeken en overhemden!

Top locatie dus!

Vanavond was het programma “Location,Location: Best and worste” op TV op channel 4.

In dit programma wordt er gezocht naar de slechtste en beste plaatsen in de UK om te wonen. Hierbij wordt gekeken naar criminaliteit, werkloosheid, sociale voorzieningen, winkels, uitgaansleven,etc, etc.

Wij wisten het natuurlijk al, maar nu is Edinburgh ook officieel de beste locatie om in te wonen van de hele UK!

Als enige nadeel werd de hoge huizenprijs genoemd. Iets waar wij het zeker mee eens zijn.

Rondje Glasgow

Afgelopen weekend zijn wij (alweer) op pad geweest. Deze keer naar Glasgow en omgeving.

Afgelopen zaterdag eerst naar “Loch Lomond” gereden. Een meer ten Noord Westen van Glasgow. Ook dit was weer een prachtig meer, met prachtige bergen, enz, enz, enz. Het begint een beetje eentonig te worden, overal waar je kijkt is het mooi.

Pak op een willekeurige locatie in noord schotland je camera, doe je ogen dicht, draai een minuut lang zo veel rondjes om je as als je kan. Maak ,nog steeds met je ogen dicht, een foto en tadaa!!!: een foto met een prachtig landschap. Heerlijk land!

Bij Loch Lomond ook naar Balloch Castle geweest. Schotland heeft maar ruim 300 kastelen, dus moeten wij elke kans gebruiken om er een van de lijst te kunnen schrappen.

Vervolgens doorgereden naar Glasgow, maar niet zonder eerst langs Dumbarton Castle te rijden. Deze konden wij echt niet overslaan. Al sinds onze eerste week in Schotland heeft Daniella ons opgegeven als “friend” van stichting “Historic Schotland”. Dit is een jaarabonnement (jaja is dik voor betaald) dat je bij veel kastelen gratis toegang geeft. Op al onze andere tripjes waren wij ons lidmaatschapboekje uiteraard vergeten mee te nemen en moesten wij alsnog entree betalen. Maar deze keer niet!! Nu hadden wij hem bij ons en moesten wij daar ook gebruik van maken. Na het laten zien van het boekje mochten wij gewoon doorlopen nadat wij een stempel in ons boekje kregen. Een stempel die, volgens daniella, buitengewoon netjes gestempeld is, dussss…

Dus gauw de rots op geklauterd en tot de ontdekking gekomen dat er geen kasteel meer stond, alleen een ruïne. Foto genomen, rots afgerend en doorgereden naar Glasgow.

Glasgow kon mij niet zo boeien om eerlijk te zijn. Heel veel winkels, heel veel restauranten, pubs en andere uitgaan gelegenheden. En `s avonds was het ook zeker heel gezellig. Maar overdag heeft de stad weinig sfeer. Dus een beetje gewinkeld, gegeten en gedronken en overnacht in een hostel. De volgende dag weer gewinkeld, gegeten en gedronken en weer terug naar Edinburgh.

Pentland Hills

Vanuit de stad Edinburgh kijk je er al tegenaan; “The Pentland Hills”. Zo´n beetje de enige bergen, nou jah zeg maar heuvels, in de omgeving van Edinburgh.

Afgelopen vrijdag zijn wij daar wezen wandelen. Met de auto ben je met 20 minuten aan de rand van de Pentland Hills, een gebied wat zowel een National Park is, als een militair oefen terrein. Leuke combinatie.

Hoewel je er makkelijk een hele dag in kan rond lopen zonder alles gezien te hebben, gingen wij alleen naar het hoogste punt. Vanaf de parkeerplaats moesten wij een uurtje lopen om bovenaan te komen. Het uitzicht boven op de heuvels is geweldig. Wij dachten al een mooi uitzicht te hebben gehad vanaf Arthur´s Seat, maar dat is maar een molshoop vergelegen deze heuveltjes (550 meter). Kijk maar op de foto, Arthur´s Seat is niet zo hoog meer. En de machtige rots waar de Castle of Edinburgh op staat is amper meer terug te vinden. Aanrader dus!

Weer op pad geweest

Afgelopen zondag zijn wij weer op pad geweest.
Eerst zijn wij naar “The Falkirk Wheel” gereden. Dit is een lift in de vorm van een soort reuzenrad dat boten in een keer over een groot hoogteverschil kan verplaatsen in the "Union Canal". Dit is een kanaal dat in Edinburgh begint, vlak langs ons huis gaat en vervolgens met vele sluizen en aquaducten door Schotland loopt en in Glasgow eindigt en zo Oost- en West Schotland met elkaar verbind. Het kanaal kanaal was vroeger een belangrijke handelsroute.
Hoewel het een sterk staaltje Civil engineering is, viel het formaat van de bootlift mij een beetje tegen. De lift kan slechts kleine bootjes verplaatsen en geen “grinza” zandboten zoals wij die kennen in het Noord Hollands Kanaal. Op zich logisch want wat de Schotten heel trots een “union canal” noemen, noemen wij in Nederland een sloot.

Vervolgens zijn wij doorgereden naar Stirling om het “William Wallace monument” te bezoeken. Wij waren al eerder in Stirling geweest, maar toen hadden wij geen tijd meer bij het monument te kijken.
Het “William Wallece monument” staat op een berg naast het plaatsje Stirling en kijkt uit over de wijde omgeving en ook de plaats waar vroeger “Stirling bridge” moet hebben gestaan. Dit is de plaats waar William Wallace samen met zijn Schotste troepen een veel groter Engels leger in de pan hakte dat een gammel houten bruggetje probeerde over te steken.
(Deze scène komt ook voor in de film Braveheart maar voor het gemak is het bruggetje maar weggelaten in de film. Zoals ik al eerder zei; de film is niet helemaal op de waarheid gebaseerd. Eigenlijk helemaal niet.)

Het monument lijkt op een soort kerkje in gotische stijl, maar heeft de functie van een tempel waarin de nationale held, William Wallace, kan worden aanbeden. In het gebouw is ook een soort “Hall of fame” met allemaal borststukken van andere bekende schotten. Oh, oh, oh, wat ze zijn toch trots op zichzelf die Schotten.... tot vervelens toe...
Wat wel leuk is, is het zwaard van William Wallece. Dat is een ijzeren zwaard van c.a. 1,50 meter lang en moet loodzwaar zijn. Ik kan mij best voorstellen dat het rondzwaaien van zo´n ding niet prettig moet zijn geweest voor de dappere Engelsman die voor hem stond.
Onder aan de berg van het monument staat een beeld van “braveheart” dat de gemoederen in Schotland aardig bezig houd. Het beeld is gebaseerd op Mel Gibson uit de film Braveheart en lijkt daarmee helemaal niet op de echte William Wallace. Omdat de film het verhaal van William Wallace alles behalve waarheidsgetrouw brengt en Mel Gibson in de film ook niet op de echte held lijkt zijn er veel schotten die van het beeld afwillen.

A taste of Scotland

Als je in een nieuw land woont moet je natuurlijk ook de locale lekkernijen uitproberen.
Een daarvan is IRN-BRU:
Een frisdrank met een felle lichtgevende oranje kleur, dat je vrolijk tegemoet bubbelt.
De schotten drinken het met liters tegelijk.

Onze stadsgids "Darren" omschreef de smaak het beste:
"It tastes like nothing in nature, but it is actually quite nice"
Ik moet toegeven; het is even wennen, maar je gaat het vanzelf lekker vinden.

Overige Schotse lekkernijen:

• Haggis (Allom bekend en gevreesd, Smaak valt best mee, maar als het tussen je tanden knarst lopen de rillingen toch even over je rug)
• Deep fried marsbar (jaja een gefrituurde mars-reep.)
• Scottisch egg (Een gekookt ei in het midden van een soort gehaktbal. Dit wordt vaak bij het ontbijt gegeten. Ik ben benieuwd...)

Baan!

Jaja, ik heb een baantje. Ik mag mijzelf tegen woordig "labourer" noemen.
Dat houdt in dat ik samen met 3 poolse collega's op een "construction site" een beetje de troep van anderen mag opruimen. Mijn Poolse collega's maakte het mij al snel duidelijk. "We get paid for hour, not for work". Of dat even duidelijk was. Ach ja.. het houdt mij van de straat, ondertussen zoek ik wel verder, tot die tijd ga ik lekker buiten spelen. Thuis kwamen de muren ook alweer op mij af.

Isle of Skye Drive By

Zo langzaam aan begint iedereen hun tripje naar Edinburgh te boeken, raakt onze agenda voller en voller en zullen onze vrije weekenden schaarser worden. Daarom zijn wij het afgelopen weekend gauw de Highlands in gevlucht om nog een beetje cultuur te snuiven.

Onze bestemming was het “Isle of Skye” een eiland in het Noord Westen van Schotland dat tegenwoordig door middel van een brug met het vaste land is verbonden. Door de grote afstand vanaf Edinburgh (ruim 450 km) en de vele kronkelwegen die naar Skye gaan duurde de reis langer dan gedacht en werd ons weekend een toeristische “Drive-by” waar menig japanner jaloers op kan zijn.

Op Zaterdagochtend 9 uur zijn wij met een volle tank vertrokken naar Skye. Lange afstanden rijden in Schotland is geen straf. Ondanks het regenachtige- en mistige weer hadden wij een hele mooie rit door het landschap dat in Edinburgh redelijk vlak begint en eindigt in bergen en eilanden van de Highlands. Onderweg zijn wij vaak gestopt om toeristische attracties te bekijken die in heel Schotland keurig met borden langs de kant van de weg staan aangegeven. Om half vijf ´s middags kwamen wij eindelijk aan bij de “Tourist Information” op Skye met de vraag of er eigenlijk wel iets te doen valt op het eiland.

Isle of Skye is een prachtig eiland met heel veel schapen. Een soort Texel dus, maar dan met bergen. De schapen lopen gewoon los rond op het eiland, oppassen dus. Bijna een schaap in de gril van de Skoda. (schaap + grill = ?)

Op aanraden van de VVV´er reden wij naar “Egol”, een piepklein plaatsje aan de zuid west kant van het eiland om het uitzicht op “The Collins” te bewonderen. “The Collins” is een bergketentje met een hoogte van ruim 900 meter dat vanuit zee omhoog komt. Snel een paar foto´s genomen en doorgereden naar Portree, een plaatsje in het midden van het eiland. In Portree hebben wij overnacht in een Hostel. Romantisch met zijn tweetjes in een te klein stapelbedje tussen dronken Spanjaarden.

De volgende dag zijn wij door gereden naar “Dunvegan” om daar het “Castle of Dunvegan” te bewonderen. Dit kasteel werd, en wordt nog steeds, bewoond door het hoofd van de Macleod Clan. (Jaja kennen jullie de film “Highlander” nog? Die Macleod dus).
De Macleod Clan was vroeger een hele machtige clan die over Isle of Skye en een groot deel van de Highlands heersten. Gelijktijdig waren de Macleods in een tweehonderdjarige oorlog verwikkeld met een andere machtige clan, de Macdonnalds (stel je voor: Ronald MacDonald in een kilt) die over het zuidelijke dele van de Highlands heersten. Deze oorlog is in het einde van de 16^e eeuw door de het Koningshuis de kop in gedrukt nadat een grote veldslag op Isle of Skye beide clans bijna volledig had uitgeroeid.
Ondanks de rijke historie blijft het een klein lelijk kasteel dat onze interesse niet kon wekken. Wij zijn dus niet naar binnen geweest en zijn doorgereden naar de volgende toeristische attractie op de kaart, “ Dun Beag Broch”.

Dun Beag Broch is een van de best bewaard gebleven Brochs in Schotland. Jaja daar stonden wij ook van te kijken. De Dun Breag Broch dateert nog uit de prehistorie, ijzertijd om preciezer te zijn, en moet vroeger ruim 10 meter hoog zijn geweest. Na de ijzertijd is de Broch nog lange tijd gebruikt door andere volkeren die later Schotland bezetten, de picten, de Noormannen en tenslotte de schotten zelf. Waneer de Broch in verval is geraakt is niet bekend, maar de Broch staat er nog voor een groot deel. Vroeger gaf zijn locatie, boven op een berg, groot strategisch voordeel, maar tegenwoordig levert het alleen nog maar een mooi uitzicht op. (misschien ter overvloede, maar een Broch is dus een cirkelvormig verdedigingsfort gemaakt van gestapelde stenen zonder cement).

Onze volgende doel was de “Talisker Distillery” waar onder andere “Drambruie” wordt gemaakt. Helaas, het was zondag. Ze zijn het hele jaar open, maar niet op zondag. Teleurgesteld gingen wij verder met onze terugreis naar Edinburgh.

Eenmaal op het vaste land aangekomen zijn nog even bij het “Eilean Donan Castle” gestopt. Een pittoresk kasteeltje dat in een inham tussen de bergen op een rots in zee staat en met een bruggetje met het vaste land is verbonden. Beetje jammer dat bij laag water de slotgracht droog staat, nuttige slotgracht… Een paar foto´s gemaakt, kopje koffie gedronken en gauw weer verder.

In tegenstelling tot de heenweg hadden wij nu prachtig weer en leek de omgeving niet op het landschap van de heenweg. Waar op de heenweg wolken waren, waren nu bergen, bossen, meren en een local met een doedelzak.

Omdat een road trip in Schotland niet compleet is zonder een Whisky stokerij te bezoeken reden wij langs de Dalwhinnie Distillery. Hier kwamen wij op de heenweg ook al langs en zijn wij een paar jaar geleden al met Lisa geweest toen wij ook op een roadtrip waren. Maarja, het was nog steeds zondag dus waren zij ook gesloten.

Koppig als wij zijn, zijn wij doorgereden naar de volgende Whisky stokerij; “Edradour”. De kleinste whiskystokerij in Schotland die bij het pittige plaatsje “Pitlochry” ligt. Deze stokerij was gelukkig wel open op zondag. Wij kwamen vlak voor sluitingstijd aan. Rondleidingen werden er niet meer geven, maar gelukkig was de souvenirshop nog open. Uiteraard een fles whisky gekocht en natuurlijk ook bijbehorend drinkgerij. Edradour whisky dient natuurlijk te worden gedronken uit een originele Edradour-… koffiemok! Ze verkochten helaas geen Edradour colaglazen.

Daarna nog eventjes sturen en zondagavond om zeven uur waren wij weer thuis met bijna geen druppel diesel meer over in de tank.