Hieperdepiep!!!

Op maandag 19 november is Daniella 24 jaar geworden! en dat moest natuurlijk gevierd worden.
Speciaal voor deze gelegenheid waren Linda, Marije, Sjoerd en Art helemaal dit weekend naar Edinburgh gekomen. Zij verbleven in hetzelfde appartement aan Regent Terace dat Arjan, Plien, Jochem en Kim ook hebben gereserveerd. Wauw! wat een gaaf appartement en op een steenworp afstand van Princessstreet.
Op zaterdag probeerde wij met zn allen voetbal te kijken in de kroeg. Schotland vs. Italie. Helaas. Een uur voor de wedstrijd waren alle pubs al bomvol en stonden er grote rijen voor de pubs om binnen te komen. Achteraf geeneens zo heel erg jammer; Scholand verloor uiteraard van Italie en de politie moest dan ook regelmatig optreden in Edinburgh om dronken rellende schotten in toon te houden. Gelukkig zaten wij gewoon lekker aan de macaroni in het apartement op "Regent Terrace".

Op zondag zijn wij naar "The real mary King's close" geweest. Een rondleiding door de gewelven van gebouwen van honderden jaren oud, die nu worden gebruikt als de fundatie voor de nieuwere gebouwen aan "Highstreet" in Edinburgh. Erg leuk om te zien.
Daarna zijn we met zn allen uit eten geweest bij Frankenstein. Aanrader: The Monster Burger.
De Burger King is voor meisjes. Dit is pas een Burger. Jammie!

Op maandagavond vierden we bij ons thuis officieel Daniella's verjaardag. En hoe kan je de hereniging van de drie princesjes beter vieren, als met een knal roze princessentaart.

Surprise!!!

Van je vrienden moet je het hebben hoor.
Juist als je in Schotland zit geven ze opeens en feestje op 24 november. Waarschijnlijk om te bezuiningen op de bitterballen. Maar zo makkelijk komen ze er niet vanaf!!!
Om half 10 stond ik bij de flat. Nadat ik met mijn hand de camara had afgedekt en iets onverstaanbaars in de intercom brabbelde ging de deur van het appartementen complex open. Snel ging ik met de lift naar boven voordat iemand mij zag. De voordeur stond op een kier, dus ik kon zo doorlopen.
"SURPRISE!!!", daar stond ik opeens midden in de kamer.
HAHA, ik wist het natuurlijk al, maar wat kunnen jullie dom kijken! :)
Het was weer ouderwets gezellig, ondanks dat ik geen bitterbal heb gezien.

Vrijdag 23 november vertrok ik om 17:30 uur vanuit Newcastle met de boot naar IJmuiden. Op de boot ben ik meteen naar de receptie gelopen om "antizeeziek pillen" in te slaan. Deze hielpen erg goed op de heenweg en ik had er nu ook weer het volste vertrouwen in. Gauw een pilletje ingenomen en vervolgens een happje gegeten in het restaurant op de boot. Toen ik aan de koffie zat vaarden wij de haven uit. Net voorbij de pier begon het al. De wind was inmiddels al lekker aangewakkerd en begon te lijken op de storm die ze hadden voorspeld. Voorbij de pieren gekomen sloegen de golfen haaks op de vaarrichting tegen de boot.
Nog net op tijd kon ik mijn "cabin" bereiken om mijn hamburger er weer uit te gooien. Achteraf een slechte investering die hamburger. Hij koste 12 euro!! en ik heb hem geeneens een half uur binnen kunnen houden. (wel twee keer kunnen proeven).
De rest van de nacht ging het niet veel beter. Ik heb de hele nacht plat op bed gelegen of ik was in een innige omhelsing met het toilet.
Om 11 uur kwam ik aan in IJmuiden en had ik eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten!
Vol gas over de A9 naar huis gescheurd met de muziek keihard aan (Opgezwolle; Voer voor je hoedenplank), nu kon het tenslotte nog. Over twee dagen zou ik mijn skoda inleveren bij de Ballast.

Nadat ik bij Gonnie en Kees had ontbeten (geroosterde broodjes; de gebakken eieren sloeg ik nog maar even over) kon ik thuis nog mooi even een paar uurtjes slapen.
Ik had tenslotte 's nacht bijna niet geslapen. Ik had het toen even te druk met mijn evenwichtsoorgaan.
Toch wel weer leuk om even thuis te zijn. Ik vraag mij alleen nog steeds af of iemand ons konijn (Dirk) Pokon geeft, of dat hij stiekum is verwisseld met een vlaamse reus. Dat kleine poezellige konijntje lijkt alweer groter geworden. straks moeten we een nog groter hok kopen! :( of een groter kerst diner geven :)
's Avonds gezellig met alle heuveltjes gegeten bij Gonnie en Kees en vervolgens door naar de verjaardag van Arjan.

Op zondag heb ik met veel liefde mijn geliefde skoda voor het laatst gewassen en schoon gemaakt, alvorens ik dit magnifieke voertuig weer zou inleveren bij de Ballast.
(ik heb um dus effe door een wasstraat getrapt). 's middags en 's avonds ben ik bij de scheepies op de koffie geweest, om even bij te kletsen en mijn autoradio uit de skoda te trekken. Die heb ik er op eigen kosten erin laten zetten, en wil ik dus weer terug. Ook nog even bij Olga, Glen en Loes wezen kaasfonduen (?), altijd goed! Alleen een beetje jammer dat Loes ALWEER verzuimde de afwas te doen. Ach ja... niets nieuws dus.

Op maandag heb ik mijn Skoda (en telefoon) ingeleverd bij de Ballast. Op kantoor heb ik nog uitgebreid koffie gedronken met mijn collega's. Ik had ten slotte toch niets beters te doen. Zij wel, maar dat doen ze maar een ander keer. Om 16:00 uur zette Remco mij af op Schiphol en om 19:00 uur lande ik op Edinburgh Airport. The Eagle has landend! (met volle maag deze keer, tadaa!!)

Oh ja, even een huishoudelijke mededeling;
Ik ben dus niet meer bereikbaar op mijn Nederlandse mobiele nummer. Ik heb mijn telefoon ingeleverd bij de Ballast.
k ben wel bereikbaar op mijn schotse mobiele nummer. deze zal ik binnenkort even rondmailen.

Heuveltjes in Edinburgh

JAAA!!! Daar waren ze dan hoor. Om 17:05, een uurtje later dan gepland, lande de eerste Heuveltjes in Edinburgh.
Gonnie en Kees zaten in een hotelltjes in de "Coates Gardens" Een straat vol met Bed&Breakfast's en hotelletjes. Lisa sliep gewoon gezellig bij ons in onze inloopkast.

Op zaterdag zijn we met zijn allen naar St Andrews gegaan. Inmiddels is het alweer drie jaar geleden dat lisa daar stage liep bij "Fairmont", een luxe hotel in ST. Andrews.

We hadden prachtig weer en zijn onderweg dan ook regelmatig gestopt om even een frisse neus te halen, en Daniella weer een beetje bij te laten komen. Die liep af en toe een beetje groen aan. "Bad passenger" heet dat hier. Wat rijdt ie lekker sportief he!, die Skoda.

In St. Andrews zijn wij wezen kijken in het centrum, bij de St Andrews Cathedral, de pier bij de zee, en natuurlijk de "Old Course". De aller eerste golfbaan ter wereld.

Ondanks het mooie weer was de zee erg ruw. Lisa wilde nog op de pier nog op de foto met een mooie opspattende golf... Dat is gelukt... Gelukkig waaide het ook lekker, zodat ze binnen een uurtje weer droog was gewaaid.

Uiteraard ook nog een rondje gerend over de Old Course, Vlag gejat (foto volgt) en ballen uit de meest beroemde greppel ter wereld gevist.

's Avonds een happie gegeten in "Le Monde", en de dag zat er weer op.

Maandag moest ik gewoon werken :( en Daniella weer naar school.

's Avonds hebben wij met zn allen een happie gegeten bij Wetherspoons en het zat er alweer op :(

Doeg! Gonnie, Kees en Lisa.... tot de volgende keer.

Ceilidh

Afgelopen vrijdag zijn wij naar een Ceilidh geweest.
Even voor de minder geletterden onder ons: een Ceilidh is een Schotse dans avond, waarbij traditionele schotse dansen worden gedaan op de muziek van een traditioneel schots bandje. (Banjo, viool, fluit en trommeltje).
Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in, maar Daniella stond te popelen om te gaan en wist mij uiteindelijk over te halen.

Eerlijk is eerlijk: Het is echt lachen!!!!!
Met ruim honderd man, waarvan het merendeel buitenlandse studenten, stonden wij op een dansvloer in een prachtig theater gebouw. De Schotse ceremoniemeester, tevens de trommelaar van de band, legt de dansen stap voor stap uit en de dans werd eerst voorgedaan door een paar echte schotten. (in kilt uiteraard).

Vervolgens met 100 man de dansvloer op en zwieren en zwaaien maar. Natuurlijk doet iedereen het in het begin fout, maar dat maar het alleen maar leuker. Ik moet zeggen dat het nuttige van enige consumpties helpt met het in de stemming komen.

Geen stijve danspasjes, maar met zijn allen armen inhaken, rondjes draaien, rennen, zwieren en zwaaien. Het is moeilijk om uit te leggen hoe zulke dansen in zijn werk gaan. Tijdens zo’n dans heeft niemand een vaste partner. Iedereen doet een paar pasjes, haakt in bij een ander, huppelt een beetje, maak een rondje, en haak weer in bij een ander. En vervolgens steeds sneller.
Op een gegeven moment moesten wij, per drie man, de handen vasthouden, en vervolgens zo snel als je kan als een paard door de zaal rennen achter het volgende stel van 3 man aan. Twee rondjes draaien, de middelste persoon van de drie voor je wegduwen, en zijn of haar plaats innemen en weer zo hard rennen als je kan. De zaal zat stampvol, iedereen rende en draaide achter elkaar aan...Hahahahhahaha wat een bende, volgens mij werden wij vreselijk in de zeik genomen door de ceremoniemeester, maar ik heb mij prima vermaakt.

Na ruim een uur zwieren en zwaaien zijn wij afgehaakt en zijn we een biertje wezen drinken in de Wetherspoon, waar nu tot 18 november het “Real Ale Festival” wordt gehouden. Ruim 50 speciale biertjes op de tap... mjammie... ik heb er nog een paar te gaan.

Bonfire

5 November was het “Bonfire”!

Bonfire, ook wel "Guy Fawkes Night" genoemd, is een nationale feestdag in Groot Brittanie waarop wordt herdacht dat werd voorkomen dat Guy Fawkes, gesteund door de katholieken, op 5 november 1605 het protestantse engelse parlement opbliest met een grote lading buskruit.

Al weken lang lag er vuurwek in de winkels en op de avond zelf zou er om 8 uur ’s avonds een grote vuurwerk show wezen in Edinburgh.
Dat wilde wij niet missen natuurlijk. Vlak bij ons huis is er een aquaduct van het Union Canal. Vanaf het aquaduct heb je een goed uitzicht over het oostelijke gedeelte van Edinburgh, waar wij wonen. Ideale plek dus om vuurwerk te kijken.
Dachten wij.... Na een anderhalf uur wachten in de kou hebben wij maar een handje vol vuurpijlen de lucht in zien gaan. En konden wij maar een paar koters kunnen betrappen op het afsteken van rotjes en kleine vuurpijltjes. (Mooi was die tijd...). Ook op de terugweg naar huis hebben wij amper vuurwerk gezien. Jammer.
De volgende dag hoorde ik op de radio dat de brandweer het hartstikke druk had gehad met het blussen van vreugdevuren. Ik heb geen fikkie gezien! Balen, alles gemist waarschijnlijk.

Rosslyn

Vorige week zondag zijn wij naar Rosslyn geweest.
Een klein dorpje net buiten Edinburgh waar niemand wat om gaf totdat de film “The Davinci code” uit kwam.
In Rosslyn staat namelijk “Rosslyn Chapel”. Voor de mensen die de film niet hebben gezien zal ik niet verklappen wat er zo belangrijk is aan “Rosslyn Chappel” maar volgens de film wordt daar het geheim bewaard van wie na nabestaanden van Jezus zijn. Oeps... toch wel verklapt.

Helaas heeft Hollywood ons ook hier weer voorgelogen. De symbolen die in de film worden ontdekt zijn niet in deze kerk terug te vinden, maar waren door de filmmaatschappij op de muur geplakt. De lijmresten daarvan zijn nog zichtbaar. Het verhaal klopt wederom niet. En het kerkje ziet er niet helemaal hetzelfde uit als in de film.

Het kerkje stond namelijk op het punt van instorten doordat het gebouwd zwaar was aangetast door vocht, wat het steen zacht maakt. Om dit te voorkomen, heeft men een nieuw dak boven het kerkje gemaakt. Er is een grote stalen constructie om de kerk heen gebouwd om het tegen weer en wind te beschermen. Het ziet er niet uit, maar schijnt erg effectief te zijn. Deze constructie staat er al ruim vijf jaar. Dus ook toen de film werd gemaakt. Wat je ziet in de film is niet het echte kerkje, maar zijn geschilderde decors. Plop!.. weer een illusie die als een zeepbel uit elkaar spat.

De geschiedenis van het kerkje daarom niet minder interessant.
“Rosslyn chapel” is in 1446 opgericht door Sir William St. Clair als “The Collegiate Chapel of St Mathew”. In het kerkje worden naast de gebruikelijke christelijke symbolieken ook gebruik gemaakt van Keltische symbolieken; allemaal beelden van grappige groene mannetjes en andere rare figuren.
De oprichter had inderdaad nauwe banden met de kruisridders. Het kerkje is een bedevaarts oord geweest van kruisridders. Vanuit deze kerk is het hart van “Robbert de Bruce” door kruisridders naar Jeruzalem vervoerd, om daar te begraven. En enkele kruisridders zijn ook begraven in de chapel. Er zijn nog veel meer spannende mythen over het kerkje, maar die zal ik echt niet verklappen.

Nadat de film is uitgebracht is het bezoekers aantal schrikbarend toegenomen. Voor de film kwam er jaarlijks 25.000 bezoekers. Dit is na de film 200.000 geworden, en neemt nog niet af. Dit grote aantal bezoekers is weer schadelijk gebleken voor het fragiele kerkje en waarschijnlijk zal Rosslyn Chapel vanaf volgend jaar maximaal 25.00 bezoekers toelaten.

Vanaf “Rosslyn Chapel” gaat er een wandelpad naar Rosslyn Castle. Uiteraard zijn wij ook daar even wezen kijken. Tja.. weer een kasteel.

We gaan nog niet naar huis…. (nog lange niet)

Inderdaad! De meesten van jullie weten het inmiddels al, maar het is nu officieel: We blijven nog eventjes langer als gepland!

We zijn nu zo´n twee maanden in Edinburgh en hebben het erg naar ons zin. Inmiddels zijn we helemaal gesetteld. Daniella heeft het erg naar haar zin op de universiteit en ik heb een leuke baan gevonden.

Voor ons gevoel zijn we nog maar net in Edinburgh en de tijd gaat erg snel, te snel.

Er zijn nog heel veel dingen hier in schotland die wij nog graag willen zien en doen en we willen graag het land beter leren kennen.

Hoewel wij jullie uiteraard heeeeeel erg missen (snik, snik), hebben wij eigenlijk nog geen zin om over twee maanden alweer terug naar Nederland te gaan. Dus doen we dat niet. :)

Daniella heeft langer verlof op haar werk kunnen krijgen en ik heb van de week de Ballast vertelt dat ik nog langer blijf. Ik zal wel snel een boot moeten boeken om de Skoda in te leveren.

We blijven in Edinburgh tot het einde van het schooljaar van Daniella. Dat is mei/juni 2008.

Trick or Treat!

Afgelopen woensdag (31 oktober) was het Halloween.

´s Avonds zijn wij wezen kijken bij de “Halloween Parade” die bij het kasteel begon en daarvandaan ergens in de Royal Mile verdween. Geen idee waarheen.

Leuke kostuums, fakkels en muziek. Tja, eigenlijk kan Halloween niet mislukken in het middeleuwse Edinburgh.

Daarna zijn wij de pub in gegaan. Natuurlijk is er maar 1 pub waar je Halloween kan vieren en dat is Frankenstein. Daniella had maskers gekocht zodat we geheel in stijl de kroeg in konden. Ik als Skelletor en Daniella als Frankenstein.

Helaas, we waren totaal underdressed met onze supermarkt maskertjes.

We hadden het kunnen weten, de schotten gaan al zonder reden helemaal los in de pub (overige britten ook trouwens), maar geloof me, met Halloween gaan ze dan ook echt uit hun dak. Iedereen was helemaal uitgedost en verkleed: Frankenstein, Quasimodo, zorro, scooby-doo, bob de bouwer, dracula, weerwolven, bugs bunny, lurch, bruid zonder hoofd, andere bloederige karakters, chewebacca, Jack Sparrow, ze waren allemaal aanwezig op de dansvloer.

De lokale travestieten waren uiteraard ook van de partij. Op een of andere wijze staan er altijd wel als vrouw verklede mannen in de pub. (misschien kom ik in de verkeerde pubs?’)

Nieuwe baan, op naar de top!

Poei Poei, mijn tweede werkweek bij mijn nieuwe baan zit er weer op.

Jaja ik heb een nieuwe baan gevonden.

Ik ben tegenwoordig werkvoorbereider bij “RJ McLEOD”. Een Schotse aannemer in de infrastructuur. Het is een leuk bedrijf met hele aardige collega´s en ik heb het erg naar mijn zin.

Uiteraard een mobiele telefoon, klaptop en auto van de zaak!!! Jaja een heuze Fiat Punto! Uiteraard in stoer donkerblauw, met een iets minder stoer motortje. Ik durf nog niet onder de motorkap te kijken, maar veel kan er niet onder zitten. Evengoed een grappig karretje, dat makkelijker inparkeert in Edinburgh waar een chronisch parkeerplaatsen-tekort heerst.

“...cruisin´ in his Punto, he sees homeys as he pass, but if he looks twice, they´re gonna kick his little ass…” om maar even een quote aan te halen. (rara van wie?)

Dus even optellen. Ik heb nu: een appartement op DE toplocatie in de UK, 1,2,3 mobiele telefoons, 1,2 klaptops en 1,2 Auto´s… WHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHA “Lifestyle of the rich and famous!!!!”

Jaja ik weet het, “Allemaal compensatie gedrag”. Laat mij nog maar lekker compenseren nu het nog kan, de helft moet ik toch weer snel inleveren bij de Ballast.

Flandria verkoper

IK stond raar te kijken toen mij gevraagd werd of ik mij netter wil kleden op mijn werk. Speciaal voor mijn eerste werkdag had ik al een nieuw overhemd aangeschaft, volledig dichtgeknoopt, in mijn broek gepropt, mouwen niet opgestroopt zoals ik altijd doe. Daaronder mijn knapste spijkerbroek. Het ensemble werd afgemaakt door mijn nieuwe zwarte leren gympjes die een mooie balans vormen tussen net en sportief. Al met al een outfit van een jong en dynamisch persoon die zich niet in een keurslijf laat vangen. Ja toch? Ik voelde mij dan ook helemaal het heertje.

Helaas. Tijdens het werk is een stropdas verplicht en een spijkerbroek mag niet. Ik moet er namelijk representatief uit zien. Dussss….

Het is geen geheim dat ik niet zo van nette kleding houd. Ik voel mij er niet zo gemakkelijk in, en ik vind het maar uiterlijke schijn. Alsof ik opeens slimmer ben en beter zaken kan doen als ik een pak draag. Bovendien lijken alle pakken op elkaar en lijkt iedereen met een pak op elkaar. Pinguïns lijken ook allemaal op elkaar. Het pak is voor mij dan ook het symbool voor de eenheidsworst.

Bovendien ben ik van mening dat de zogenoemde “nette kleding” vaak helemaal niet “net” is. Er lopen genoeg mensen rond in goedkope pakken die er ook goedkoop uit zien en iedereen weet dat. Mijn vader noemt dat altijd “Flandria verkopers”. Genoemd naar een vroegere goedkope audio/videozaak in Alkmaar met verkopers in allemaal dezelfde goedkope pakken. Wat is daar dan net aan? Ik trek dan liever een overhemd met een spijkerbroek en gympies aan.

Hoe dan ook moest ik toch aan geloven. Dus waar ga je heen als je iets moet kopen waar je eigenlijk geen geld aan uit wilt geven… Inderdaad! De ASDA!

Na een etentje met Lex en Marion het centrum van Edinburgh, stond ik om kwart over tien ´s avonds in de beste supermarkt ter wereld. De pashokjes waren al gesloten, maar na een zielig verhaal tegen een verkoopster dat ik zou worden ontslagen als ik de volgende dag geen nette kleding zou dragen, mocht ik er toch nog even in. Ze heeft mij ook nog geholpen met het uitzoeken van de juiste maten voor mijn overhemden, de lieverd. Een pantalon kost bij de ASDA 6 pond. Een overhemd met bijbehorende strop das kost ook nog eens 6 pond. En allemaal nog van goede kwaliteit ook! Allemaal vervaardigt van 100% hoogwaardig polyester. Droogt snel, kreukt bijna niet en is lekker warm in de winter.

De volgende dag stond ik ook trots op mijn werk in mijn nieuwe outfit. Nadat mijn projectleider mijn stropdas had omgedaan (kon ik niet, nu wel) zag ik er dan ook helemaal “net” uit. Hij gaf mij een compliment voor mijn nieuwe outfit. Voor 12 pond draag ik een pantalon, stropdas en overhemd (waarvan ik de mouwen toch opstroop omdat deze te kort zijn) en zie ik er voor het bedrijf weer helemaal representatief uit.

Nette schoenen zijn bijna geregeld. Nog even de nopjes onder mijn golfschoenen vandaan halen en ik heb mooie nete zwarte schoenen, waterdicht met voering.

Het leuke hieraan is dat ik en mijn collega´s in een keet op een bouwterrein zitten. Na een wandeling over het werk heeft iedereen spetter prut op zijn representatieve pantalon zitten. En af en toe hangt mijn stropdas per ongeluk in de koffie. Goed bezig dus!

Sorry Pap, ik ben nu een van hen geworden. :( Mam, je kan trots om mij zijn, ik strijk tegenwoordig mijn eigen broeken en overhemden!