Eenmaal boven kon ik met mijn volle gewicht tegen de wind in leunen, en moesten we op handen en voeten rond lopen om niet van de berg te worden afgeblazen. Gelukkig staat er een betonblokje op de berg waar we een beetje steun aan hadden. We waren de enige mensen boven op de berg wat toch een grote toeristische trekpleister is en waar het normaal krioelt van de mensen....raar, maar wel erg vredig. Een grote zwarte wolk aan de horizon kwam alweer met een rotgang op ons af, tijd om weer omlaag te gaan. Toen we net van de top af waren brak de hel alweer los en zeiknat stonden we een half uur later weer beneden.






1 comment:
Dapper hoor!
Marion
Post a Comment