On top of the World!

Zondag vonden we het weer tijd om wat van het landschap te verkennen.

Eigenlijk willen we nog een keer de Ben Nevis beklimmen, de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk (1400 nogwat meter), maar die is waarschijnlijk nog een maatje te groot voor ons en ligt te ver (4 uur rijden) weg om eventjes heen te krossen.

Daarom bleven wij een beetje in de buurt en zochten wij een kleiner bergje uit: Ben Cleuch. Deze berg ligt ten noorden van Stirling bij het plaatsje Tillycountly, ongeveer een uurtje rijden vanuit Edinburgh. Het bergje is slecht 721 meter hoog en licht naast de rivier de “Forth”. (even voor de mensen die met ons in Edinburgh Arthurs Seat hebben beklommen, die is 251 meter hoog) Volgens de brochure is Ben Cleuch een prima bergje voor beginners. “Piece of cake” dus!

Het bergje begin heel liefelijk bij het dorpje waar een klein riviertje van de berg af stroomt. Het pad volgt het riviertje en slingert door het dal stroom opwaarts de berg op. Het pad was nogal voor beginners, betonnen traptreden op steile hellingen en ijzeren leuningen bij eventuele afgronden. Maar eenmaal uit het dal, boven aan de kloof waren al deze kindervoorzieningen weg en kon de echt klim beginnen!

Eventjes een rotsig stukje beklimmen, even doorstappen op een steile glibberige helling en we waren boven op de eerste heuvelrug!!!... oh nee dat leek alleen maar zo. De echte top ligt iets hoger. Even doorstappen op een steile gras helling, over een paar grote stenen heen springen en tadaa!!!! ...oh nee... weer niet. Doordat de helling nogal steil was lijkt elke bult, waar je tegen aan kijkt als je de bergt op loopt, op de top van de berg. Maar helaas. Dus vol goede moed stapten wij verder... en verder... en verder... tot we in de wolken liepen en geen idee meer hadden waar de top was.

Aangezien de wolken altijd erg hoog zijn en wij geen hoger punt van de berg konden zien(door de wolken) besloten wij dat wij boven op de berg stonden! Hoera we hadden het gehaald!

Dat de werkelijke top van de berg nog een half uur klimmen was, volgens enkele voorbijgangers op de berg, besloten wij maar te negeren. Het zicht was slecht, alles was nat, we hadden het koud en ons proviand raakte op (alle 4 de boterhammen). Tijd om terug te gaan dus!

Nadat wij met brandende knieën van het afdalen terugkwamen in het dorpje kwamen we langs een winkel met outdoor kleding. We hebben allebei meteen wind- en waterdichte jassen aangeschaft voor onze volgende expeditie. Aan het materiaal kan het de volgende keer niet meer liggen...