Als de kat van huis is...

Nu Daniella een weekje in Nederland zit kon ik eindelijk een keertje het locale uitgaansleven bij ons in de buurt uitchecken. Jaja wat de meesten van jullie waarschijnlijk nog niet weten is dat wij recht tegenover het locale uitgaanscentrum in “The Shandon” zitten, zo heet de wijk waar wij wonen.

Recht tegenover ons huis bevinden zich een snookercentrum dat heel toepasselijk “The Shandon” heet. Daarnaast zit de locale pub: “Cray's Mill”. Regelmatig ondervinden wij in het weekend overlast als dronken Schotse dames al schreeuwend de buurt deelgenoot maken van het overspel van hun partner, of dronken locals die het als echte kerels oplossen en met elkaar op de vuist gaan.

Op een of andere manier was Daniella altijd een beetje huiverig om daar wat in het weekend te gaan drinken, maar nu zij in Nederland de kroegen onveilig maakte had ik mooi de kans om mijzelf te mengen met de lokale bevolking en hun gedrag in hun natuurlijke omgeving te bestuderen.

Het Snookercentrum was niet zo'n succes. Het was er niet zo druk en vanaf het moment dat ik binnen stapte werd het stil en waren alle blikken op mij gericht. Op zich is het voor mij natuurlijk niet nieuw om in het middelpunt van de belangstelling, maar dit was anders. Het werd mij al snel duidelijk dat ze door mijn vermomming (zonder jas in t-shirt uitgaan) heen keken en door hadden dat ik niet een van hun soortgenoten was. Ik probeerde nog even een praatje aan te gaan met de kastelein maar die kwam niet veel verder als “Waar kom je vandaan en wat moet je hier” Het was een hele klus om het West Lothian Schotse dialect te vertalen en mijn opmerking “Please, speek proper English” viel blijkbaar niet in goede aard. Gauw goot ik het pintje achterover en probeerde het bij de pub ernaast.

Vol goede moed stapte ik Cray's Mill binnen. Op zich was dit al een stuk gezelliger maar ergens klopte hier iets niet... een pub vol met gezonde schotse kerels (95% was man) die gezamenlijk een boxwedstrijd op de televisie keken; 2 gespierde mannen, glimmend van het zweet, die elkaar te lijf gaan. Daarbij waren ze ook druk bezig met armpje drukken, in elkaars spierballen knijpen en elkaar, hard lachend op de schouder stompen.

Een van de deelnemers in het “arm-wrestling tournament” viel van zijn kruk af toen zijn tegenstander zijn arm op de bar smakte, en werd zo kwaad dat hij zijn tegenstander aanvloog. Zijn “mates” hielden hem weer tegen en na een flinke scheldpartij brachten ze hem naar buiten. Het alpha mannetje bleef aan de bar zitten, en de natuurlijke rangorde was weer hersteld.

Erg aandoenlijk, maar blijkbaar viel het op dat ik zat te grinniken want hij draaide zich om en vroegen of ik ook mischien even wilde armpje drukken met hem. Ik heb de uitnodiging toch maar beleefd afgeslagen (ja, achteraf vind ik het ook laf van mijzelf.. )

Gauw mijn pintje achterover gegoten en naar huis gegaan.

Jaja.. als de kat van huis is.... dan zit Bas met een zak chips op de bank film te kijken.